DARIA ZE ŚLĄSKA: Rozmowy przerywane

Pseudonim artystyczny zobowiązuje, bo Daria ze Śląska związana jest z nim od urodzenia. Mogła zostać zawodową siatkarką, ale po latach treningów zamieniła sport na songwriting. Wystartowała z impetem zdając sobie sprawę, że showbiznes to gra na długi dystans. Jej dwa pierwsze single „Falstart albo faul” i „Dziewczyna z tatuażem” zebrały zasłużony aplauz wśród słuchaczy. Tak jak oni, mamy apetyt na więcej, choć nie kulinaria nam w głowie.

Jedni jesienią bardziej czekają na zimę, inni tęsknią za latem, a ja… zawsze czekam na lato.

Znalazłam się w Jazzboy Records, bo… latem 2019 pojechałam na muzyczny obóz Tak Brzmi Miasto i tam poznałam Agatę Trafalską. Wieczorem na jam session zagrałam coś na bębenku i zamamrotałam pod nosem, a na Agatę jakoś bardzo to zadziałało. Spotkałyśmy się następnego dnia i od tej pory pracujemy razem.

Najpierw nagrywałam na dyktafon, ale okazało się, że żeby robić numery trzeba mieć komputer i program do produkcji, więc poszłam do banku, wzięłam pożyczkę i kupiłam sobie MacBooka. Zainstalowałam garage banda i korzystając z tutoriali na YT krok po kroku od zera zaczęłam robić swoje piosenki.

W Jazzboy’u zaskoczyła mnie… normalność. Nie jest to wielka korporacja. To garstka ludzi, którzy jarają się tym, że mogą robić wspólnie muzykę. Nie ma deadlinów. Pracujemy do momentu aż wszyscy uznają, że to co mamy jest zajebiste. Dość dużym wyzwaniem było głośne mówienie wprost tego, co się myśli i nieprzebieranie w słowach. Oczywiście nie jest to łatwe, czasami nawet paraliżujące. Niemniej finalnie wiem, że każdy chce jak najlepiej. Stąd zero głaskania w sprawach istotnych. Za to kiedy trzeba wszystko jest na swoim miejscu, nawet pościel i sofa kiedy nie ma gdzie spać.

Pisząc teksty piosenek… chcę przede wszystkim, żeby ludzie rozumieli, co mam im do przekazania. Stąd moja miłość do hip-hopu. Tam wszystko jest wprost. Od kilku lat słucham głównie polskiego rapu. Mało poetyzowania i szczerość. Uwielbiam storytelling Sokoła, pomysłowość Łony i oryginalność Problemu czy Kozy.

W ostatnim czasie słucham… sporo Szczyla, De Staat oraz RunForresta. Słucham też bardzo dużo podcastów, codziennie sobie coś odpalam. Robi mi to dobrze na głowę.

Oprócz muzyki inspirują mnie… ludzie. Często rozmawiając z kimś włączam radar na słowa. Zdarza mi się przerwać rozmowę, mówiąc „przepraszam, ale powiedziałeś przed chwilą coś ekstra, zapiszę sobie w notatniku”. Słucham reklam, przeglądam gazety i obserwuję. Często miksuję różne wypowiedzi, pozornie niepasujące do siebie. Im więcej mam źródeł, tym lepiej.

Śląsk… uwielbiam. Mimo że narzekam na smog, to zawsze jak wysiadam na Dworcu Głównym w Katowicach czuję, że jestem u siebie. Wiem, gdzie można dobrze zjeść, a gdzie lepiej nie wchodzić. Jestem z Giszowca. Z okna widziałam szyb kopalniany, a na święta tata górnik przynosił paczkę ze słodyczami. Zdarza się, że mówię po śląsku, ale tylko w gronie bliskich osób, które mówią równie słabo jak ja. Lubię dobrą energię i melodię tego języka.

Na płycie Darii ze Śląska możemy spodziewać się… różnorodności. Przede wszystkim dlatego, że tworzyło ją wielu ludzi i każdy z nich wniósł inną wrażliwość i pomysły. Pamiętam jak Uzek (Paweł Jóźwicki) powiedział, że puszczał moje demówki różnym ważnym ludziom i wszyscy są zajarani i chcą wziąć w tym udział. Rzucał nazwiskami, ksywkami, a ja nie wiedziałam o co chodzi i kto jest kim. Że „Gruby” to Paweł Krawczyk – autor płyt Heya, dowiedziałam się u niego w studiu. Podobnie z Olkiem Świerkotem. Ale nie zawsze były to wypasione warunki i wielkie nazwiska. Do dzisiaj nie mogę uwierzyć, że ci wszyscy ludzie chcieli się ze mną podzielić swoim talentem. Jestem mega dumna z tej płyty i nie mogę się doczekać, kiedy będę mogła ją wszystkim pokazać.

tekst: Roman Szczepanek | zdjęcie: Jazzboy
ultramaryna, listopad/grudzień 2022