 |
> szczęśliwa trzynastka
> ultra_kolekcje
> jedna na sto!
> ustrzel kolory miasta!
|
 |
 |
|
 |
|
 |
|
 | HotelMoby |
Płyta Moby’ego w 100% z żywym instrumentarium serwuje podgrzewane patenty znane z dwóch poprzednich płyt artysty. Brakuje przebojów, piosenki są mało zajmujące, a nad wszystkim góruje duch przeciętności. Nużący, chilloutowo-usypiający, siermiężny pop.
Nowa płyta Moby’ego szumnie zapowiadana była jako pierwszy album artysty nagrany bez użycia sampli. Tak też jest. Nie przekłada się to jednak na nowatorstwo w dziedzinie brzmienia utworów. Moby – jako twórca uwielbiający mieszać różne gatunki i czerpiący z różnych epok muzycznych – tym razem oddał hołd pop-owi lat 80. A jak wiadomo nie był to zbyt chlubny okres w muzyce, taka jest też ta płyta, przewidywalnie popowa oddarta z przebojowości, często popadające w nieznośną manierę nazbyt wydumanych ballad. Szybsze utwory straszą plastikowym brzmieniem, brak im głębi, albo chwytliwych melodii, jak to było na „Play”.
Hotel jest albumem, który doskonale sprawdzi się jako muzyka użytkowa w windzie hotelowej. Nie przykuwa uwagi, wyzuta z emocji – jest doskonałym dźwiękowym tłem. Artysta śpiewa na tej płycie w 10 z 14 kompozycji, a, że wokalistą wybitnym nie jest – jego głos słyszany po raz n-ty irytuje. Sytuację czasami ratuje wokalny udział Laury Brown, ale są to tylko 4 piosenki w tym całkiem udany cover New Order – „Temptation”. Nie ma w tych utworach potencjału tanecznego, jakim raczył nas wcześniej Moby ( oprócz kompozycji „Very”, która stylizowana na retro-disco bezwstydnie korzysta ze stylu Blondie z lat 80.). Brak też zadziornych gitar. Płyta jest niezwykle poprawna w chęci podobania się, a jak wiadomo schlebianie gustom szerokich mas, zazwyczaj kończy się fiaskiem artystycznym. „Hotel” to widoczny regres w twórczości Moby’ego, który od czasu sukcesu płyty „Play” powoli zjada własny ogon i cierpi na brak ciekawych pomysłów. (Adrian Chorębała)
Pomaton EMI Poland 2005
nasza ocena: 4/10
KOMENTARZE:Brak komentarzy...
SKOMENTUJ
|
|
|
|
|
|
|
|
